دعوت

ترا افسون چشمانم ز ره برده ست و مي دانم

چرا بيهوده مي گويي دل چون اهني دارم

نمي داني نمي داني که من جز چشم افسونگر

در اين جام لبانم باده ي مرد افکني دارم.

چرا بيهوده مي کوشي که بگريزي ز اغوشم

از اين سوزنده تر هرگز نخواهي يافت اغوشي

نمي ترسي؟که بنويسند نامت را

به سنگ تيره ي گوري شب غمناک خاموشي

بيا دنيا نمي ارزد به اين پرهيز و  اين دوري

فداي لحظه اي شادي کن اين روياي هستي را

لبت را بر لبم بگذار کز اين ساغر پر مي

چنان مستت کنم تا خود بداني قدر مستي را

تو را افسون چشمانم ز ره برده ست و مي دانم

که سر تا پا به سوز خواهشي  بيمار مي سوزي

دروغ است اين اگر پس ان دو چشم راز گويت را

چرا هر لحظه بر چشم من ديوانه مي دوزي؟